Zoekresultaten

Loom strekt ze zich uit over de Garenkokersvaart, verscholen in het groen en aan de rand van het centrum: de voormalige rooms-katholieke huishoud- en industrieschool Mons Aurea. Een monumentaal schoolgebouw met een parmantig torentje en een luchtbrug over het water. Van binnen en buiten een parel uit de wederopbouwperiode. Strenge directrice Duizenden meisjes en een handvol jongens hebben hier hun middelbareschooltijd doorgebracht. Mons Aurea opent haar deuren in 1960, in de tijd dat het Haarlems Dagblad nog een avondkrant is, de leerlingen tijdens de kookles een (kook)sluier dragen en de strenge directrice bovenaan de trap controleert of de meisjes wel in een jurk of rok gekleed gaan. Door de ogen van docenten en leerlingen zien we hoe de maatschappij verandert: de pastoor verdwijnt uit beeld, nieuwe schoolvakken worden geïntroduceerd, vrouwen maken een opmars op de arbeidsmarkt en het onderwijs past zich telkens schijnbaar moeiteloos aan. Nadat in 2014 de laatste leerling de deur achter zich dicht trekt, is het gebouw liefdevol en met respect voor de architectonische waarde verbouwd tot 23 woningen en appartementen. Liefdesverklaring Dit boek is een liefdesverklaring aan Mons Aurea, omdat het een tijd weerspiegelt die niet eens zover achter ons ligt, maar toch zo lang geleden lijkt. Meer informatie en de verkooppunten vind je op Monsaurea.nl

Ik heb al een tijdje niet meer geschreven. Opgeslokt door andere zaken, waaronder een echtgenoot die met pensioen is gegaan. En eerlijk is eerlijk, het allesoverheersende opwindende gevoel toen mijn boekje net in de in de winkel lag, is naar de achtergrond aan het vertrekken. Toch wil ik deze foto's van 17 oktober jullie niet onthouden! Annetje Rubens van Boekhandel Athenaeum in Haarlem belde mij al in september of ik bij hun 'onder de luifel' wilde komen. Onder de luifel is een steeds terugkerend evenement bij deze boekhandel waarbij de schrijver buiten, onder de luifel dus, in gesprek gaat met voorbijgangers. Ik had enthousiast toegezegd, maar na een tijdje zakte mijn enthousiasme behoorlijk. Ik schatte in dat de meeste mensen het boekje vlak na de verschijning en de boekpresentatie al gekocht hadden, was deze zitting geen mosterd na de maaltijd? Het is de bedoeling dat je iets meeneemt om het ijs te breken tijdens het gesprek. Ik had een gedekte tafel met servies en bestek uit de jaren zestig (nog van mijn ouders) gemaakt, als verwijzing naar de tafeldekwedstrijden die een prominente rol in het boek spelen. Achteraf had ik me weer eens zorgen om niets gemaakt. De tijd vloog voorbij met oude bekenden en voorbijgangers. En ook nog boeken verkocht!

Van te voren had ik er nachtenlang van wakker gelegen, vanaf het moment dat het boek naar de drukker ging. 'Zouden mensen het wel kopen? 'Wat als niemand het boek leuk vindt? Ik herhaalde steeds de mantra in mijn hoofd 'stel dat alles lukt, dan heb je je zorgen voor niets gemaakt. En alles lukte. Na het interview in de krant, kreeg mijn boek van alle kanten aandacht, ook waar ik niet verwachtte. Alleen maar leuke en lieve reacties. Ik werd er op straat aangesproken en op de socials getagd. Op vrijdagmiddag 16 september was dan eindelijk de presentatie. In mijn nachtmerrie stond ik voor een lege zaal, maar niets bleek minder waar. De zaal was gevuld met oud-leerlingen, docenten, vrienden, familie. Ik kijk er met een bijzonder goed gevoel op terug. Blijkt maar weer eens dat de ouderwetse spreuk 'men vreest het meest het lijden dan men vreest' helemaal waar is!

We waren net 20 jaar en droomden van een wild en buitenzinnig leven. Niet gebaande pad van onze ouders, maar léven wilden we, alles uithalen wat er inzat. Niet met elkaar want wij vonden elkaar leuk als vriend maar niet zo leuk als partners. Onze levenspaden liepen min of meer gelijktijdig op: trouwen, kinderen, carrière maken. Jouw pad slingerde verder omhoog dan de mijne. Je bent gefascineerd door biologische processen en klom in jouw vakgebied op tot eenzame hoogte. Inmiddels ben je een alom gerespecteerd DNA-deskundige. We liggen nu knus samen in de boekwinkel. Jij met je boek over DNA en databanken, ik met mijn verhaal over Mons Aurea. Onze levens werden niet heel erg wild, maar dit hebben we dan 40 jaar na dato toch maar mooi geflikt!

Ken de je HRLM-glossy al? Een gratis blad voor Haarlemse verhalen, interviews en reportages. Ik ben trots en vereerd dat mijn boek over Mons Aurea in de HRLM staat! De HRLM bestaat al 10 jaar en is een begrip in Haarlem en omgeving. Het gratis magazine is op tal van punten gratis af te halen. Check hier alle informatie

In september, vlak na de lancering van het boek, liep ik niet toevallig langs de etalage van Van Stockum De Vries waar achter glas de blauwe omslagen van Mons Aurea lonkten naar mogelijke kopers. Een jongen van een jaar of dertien met aarzelende gezichtsbeharing waaruit bleek dat hij op de rand van de puberteit verkeerde, riep luidkeels tegen zijn moeder: 'Kijk daar eens, daar heeft oma toch op school gezeten? Daar vertelde ze altijd over’. 'Ja,' antwoordde de vrouw ‘dat is misschien wel leuk voor Sinterklaas’. Ik volgde hen de winkel in en keek hoe de jongen het boekje doorbladerde. ‘Leuk boek, toevallig ken ik de schrijfster, zei ik glimlachend tegen hem. Hij keek verbaasd. 'Nee, haha grapje,' haastte ik me te zeggen en zag hoe hij het boekje weglegde en een ander boek oppakte. Ik schoof achterwaarts weg naar de afdeling Managementboeken en maakte dat ik wegkwam. Ik vind het jammer dat ik niet in de hoofden van de lezers kan kijken. In gedachten zie ik ze zitten op de bank, kopje thee ernaast. Eerst bladeren? De flaptekst nog eens lezen. Her en der een stukje lezen of alles achter elkaar? En schuiven ze het nadien met een tevreden zucht na lezing in de boekenkast? Ik kreeg lieve en aardige reacties van familie en vrienden. Maar ja, dat zijn geen onbevooroordeelde lezers. Ik had me er al bij neergelegd dat ik het nooit te weten zou komen maar onlangs kreeg ik een mailtje van een lezer die schreef: ‘Wat een geweldig mooi boek vond ik in mijn brievenbus. Ik ben ook erg blij met de prachtige kaart die u erbij heeft gedaan’. Dank je wel lieve lezer! Dit soort berichtjes kleuren mijn dag. Zelf oordelen of de geschiedenis van Mons Aurea jou aanspreekt? Er zijn nog een klein aantal exemplaren te koop.

Het verhaal rond Mons Aurea is bijna uit, maar op de valreep heb ik nog een leuk nieuwtje: het boek is vanaf vandaag te koop bij Jansje in de Grote Houtstraat, een cadeauwinkel en lunchroom met een prachtige collectie duurzame producten uit de hele wereld. Zo'n 4 jaar heb ik op en af gewerkt aan het boekje over Mons Aurea, maar het einde is in zicht. Mijn aantekeningen heb ik verscheurd, de proefdruk is verwerkt tot een kerstknutsel en ik heb thuis nog 2, ja je leest het goed, nog 2 exemplaren te koop. Het boekje is ook uitverkocht bij de reguliere boekhandel maar als je nog een exemplaar wilt bemachtigen, kan dat bij cadeauwinkel Jansje in de Grote Houtstaat en het ABC Architectuurcentrum op het Groot Heiligland. Daarna is de oplage definitief uitverkocht. Iedereen die mij aangemoedigd heeft, interesse heeft getoond en/of het boekje gekocht heeft: Superdank! Het was van de allereerste aantekeningen tot het moment dat ik het boekje mocht vasthouden, een geweldig avontuur!

Koningsdag – toen nog Koninginnedag - betekende voor mij bier, ongare hamburgers en mensenmassa's die zich door Amsterdam slingerden. Ik ging vroeger liever 20 kilometer verderop feestvieren omdat het in Haarlem destijds een duffe bende was. Maar ik werd ouder en ontdekte dat Haarlem net zo mooi en gezellig is als de hoofdstad. Voor het betere feestvieren hoef je niet meer af te reizen naar Amsterdam. Ook niet om te winkelen want de Zijlstraat doet qua allure niet onder voor de PC Hooftstraat. Ook voor de Hollandse gevels hoef je niet naar Amsterdam. Op de Zijlstraat vanaf 82 tot nummer 100 vind je alle bekende gevels, zoals een trapgevel, een lijstgevel, een halsgevel en een klokgevel naast elkaar. Kijk maar eens omhoog als je feest gaat vieren in de binnenstad. Parel tussen de prullen Het hoogtepunt van Koningsdag is voor mij zonder twijfel de vrijmarkt. Lekker langs de straten en pleinen slenteren en op de kleedjes loeren, op zoek naar die ene parel tussen de prullen. Op 27 april is Haarlem een waar paradijs voor koopjesjagers en schatzoekers zoals ik. Ik verheug me alvast op de kindersnoetjes terwijl ik langs hun kleedje en kraampjes slenter. Hier een kleffe cupcake, daar een schaaltje uit 1950, het maakt niet uit, ik geniet met volle teugen van het aanbod en loop de hele vrijmarkt over met een grote glimlach op mijn gezicht. Koningsdag vieren we samen En ook als je niet naar de vrijmarkt gaat, is Koningsdag niet te versmaden. Geniet van de vrolijkheid en het vertier op de kermis, bij een optreden van een bandje of in de overvolle kroeg; de hele stad is jouw feestterrein. Koningsdag vieren we samen. Het maakt niet uit waar je vandaan komt of wat je achtergrond is, op deze dag zijn we allemaal een grote familie. Koningsdag overbrugt tegenstellingen tussen jong en oud, armer en rijker, Haarlemmers en mensen van buiten de stad. Ik voel de saamhorigheid door mijn aderen tintelen en de glimlach wijkt niet van mijn gezicht. De belofte van zon en zorgeloosheid hangt weer in de lucht. Koningsdag is voor mij het startschot van het buitenseizoen met zijn festivals en picknicks. Vanaf vandaag wordt de kleding kleuriger, de hemel een beetje lichter en het humeur vrolijker want het is tijd om samen te genieten van het Oranje feestgewoel. Ik wens je een fijne Koningsdag! Copyright illustratie Peggy Woudsma

We zijn in Detroit, in de jaren negentig, B-Rabbit, gespeeld door Eminem, is het toonbeeld van ‘white trash’. Hij heeft een onderbetaald baantje in de staalfabriek en woont bij zijn moeder in een stacaravan. Zijn enige uitlaatklep is het rappen. Via ‘freestyle battles’ probeert hij een nieuw leven op te bouwen. Maar dat valt niet mee voor een witte rapper en voordat het zover is moet hij de demonen in zijn hoofd temmen en de rivaliserende rappers van Free World het hoofd bieden. 8 Mile is behalve een vermakelijke film ook een bron van inspiratie voor speechschrijvers en communicatieadviseurs. 4 inzichten die ik opdeed uit deze film: 1.    Vorm een bondje met het publiek Bij de start van de laatste battle staart B-Rabbit indringend naar zijn opponent, draait zich vervolgens om naar het publiek, steekt zijn arm omhoog en begint: ‘Now, everybody from the 313, put your motherfucking hands up and follow me! Everybody from the 313 , put your motherfucking hands up!  Zodra het publiek met hem meedoet, draait B-Rabbit zich terug naar zijn tegenstander en vervolgt: ‘Look, look... Now, while he stands tough, notice that this man did not have his hands up’. Een meesterlijk staaltje van publiek bespelen want B-Rabbit vermijdt hier bewust het woordje 'me'. In het begin stelde hij zich op als een leider, met zijn vraag om 'follow'. Maar nu wil B-Rabbit vooral benadrukken dat dat hij en het publiek tot een en dezelfde groep behoren, namelijk de bewoners van postcodegebied 313. 2.    Maai het gras weg voor de voeten van je tegenstander B-Rabbit vervolgt zijn rap met een opsomming over zichzelf, ja, hij is wit, ja, hij woont een trailerpark bij zijn moeder, ja, hij heeft een d' omme vriend die zich in zijn been geschoten heeft, ja, hij is in elkaar geslagen door een zestal van de Free World, en ja zijn vriendin is vreemdgegaan. En ondanks dit alles fuckt hij nog steeds de (rappers van de) Free World. B-Rabbit dist zichtzelf en geeft daardoor zijn tegenstander geen munitie voor het weerwoord. Hij bewijst hier zijn authenticiteit door openlijk achter zijn, misschien discutabele, keuzes te blijven staan. 3. Wees verrassend 8 mile is het verhaal van een witte rapper die zich moet waarmaken, maar de battle gaat niet over raciale tegenstellingen. Dat zou zelfs voor Hollywood-begrippen te goedkoop zijn. Maar laat het maar aan B-rabbit om iets anders te vinden om zijn opponent belachelijk te maken. Hij rapt 'I know something about you.You went to Cranbrook, that's a private school What's the matter dawg? You embarrassed?' B-Rabbit draait zich naar het publiek en vervolgt: 'This guy's a gangster? he's real name's Clarence. And Clarence lives at home with both parents. And Clarence's parents have a real good marriage'. Wat we hiervan kunnen leren? Zelfs een goede opleiding of een goed huwelijk kunnen een bron van spot zijn, vooral als jouw tegenstander beweert een gangster te zijn. Dit is dus het huiswerk voor communicatiecollega's: doe onderzoek, verdiep je in je tegenstander en probeer hem of haar onverwachts -maar beschaafd- te raken. En ook niet onbelangrijk - blijf je publiek betrekken in je verhaal. 4. Riskeer alles We zijn aangekomen in de laatste 20 seconden, de tegenstander staat er inmiddels beteuterd bij, B-Rabbit vindt het tijd voor de genadeklap en verkondigt furieus: ‘Fuck everybody! Fuck y'all if you doubt me! I'm a piece of fucking white trash, I say it proudly. Fuck this battle, I don't wanna win, I'm outtie Here, tell these people something they don't know about me', terwijl hij de microfoon naar de opponent gooit. Wat hier gebeurt is zowel risicovol als interessant. Door te zeggen dat hij niet langer aan de wedstrijd meedoet, maakt hij duidelijk dat dit voor hem geen spelletje is. Hij speelt geen toneel, dit is zijn leven, zijn reden van bestaan, zijn kern. Hier staat hij, hij kan niet anders. Het publiek voelt zijn kwetsbaarheid en kracht en barst in gejuich los. Moet ik nog zeggen dat hij de winnaar is van deze rapbattle? Nee toch? Oké, ik geef toe, ook zonder deze inzichten is het heerlijk om af en toe deze scene terug te zien.

Godfried Bomans, Samuel Ampzing, Hendrik Lorentz en Louis Ferron verschillen als dag en nacht en tóch hebben ze een ding gemeen: ze zijn levensecht vereeuwigd in brons of steen. Frans Hals observeert ons vanaf zijn sokkel in het Florapark, Samuel Ampzing heeft een binnenpretje in brons naast de Bavo en Bomans leest een boek in de Wijngaardtuin. De heren zijn goed herkenbaar, alsof ze zojuist zijn weggelopen uit hun atelier of werkkamer. Vergelijk dat eens met de bekendste beelden van Haarlemse vrouwen, zoals. Kenau en de vrouwen bij de Amsterdamse poort en het beeld Vrouw in het Verzet van Truus Oversteegen in het Kenaupark. Prachtige beelden. Sterke vrouwen. Zeker. Maar levensecht? Nee dat niet. Het zijn eerder symbolen van dapperheid en verzet dan een realistische weergave van een echte vrouw. Wij zijn er nog niet Op het gebied van gelijkheid tussen mannen en vrouwen hebben we een lange weg afgelegd, maar we zijn er nog niet. De groei en bloei van onze stad is mede te danken aan de stoere, sterke Haarlemse vrouwen met doorzettingsvermogen, slimheid en talent. Vrouwen die hun sporen verdiend hebben, vrouwen die wat mij betreft op een voetstuk horen te staan. Maar hedendaagse vrouwen zijn nu nog onzichtbaar in het Haarlemse straatbeeld. Hoogste tijd voor verandering! Internationale vrouwendag 8 maart is het weer Internationale Vrouwendag, de dag waarop we ons uitspreken omdat ongelijkheid nooit vanzelfsprekend mag blijven. Een herkenbaar standbeeld van een sterke, stoere vrouw biedt herkenning, inspiratie en daagt uit om het beste uit jezelf te halen.  Een boodschap om te koesteren. Daarom een paar suggesties: plaats een beeld van de pionier Cobi Schreijer langs het Spaarne. Zij bracht leven en muziek in de Haarlemse Waag. Waarom staat er geen standbeeld van de markante burgermeester Elisabeth Schmitz, met een sigaartje op het binnenplein van het stadhuis?  Ze schopte het nota bene tot minister.  Nicolien Mizee brak door met het boek Moord op de Moestuin. Tevergeefs zoek ik naar een beeld van haar bij het volkstuincomplex. Yvonne van Gennip schaatste 3 gouden medailles bij elkaar. Een foto van onze ijskoningin hangt wel aan de buitenkant van sportcomplex Pim Mulier, maar een standbeeld? Nergens te vinden. Er komt plaats voor een beeld op de Grote Markt Ik heb een idee. Binnenkort wordt het veelbesproken beeld de Zonnevechter na jaren van discussie verplaatst naar een andere locatie.  Er komt dus een mooie, eervolle en zichtbare plek vrij. Zullen dat plekje dan reserveren voor een standbeeld van een Haarlemse stoere vrouw? Eindelijk rechtvaardigheid! illustratie Peggy Woudsma

Het is zo’n zondagochtend waarop alles samenvalt, stille straten, blauwe lucht en voorbijgangers die zich losjes voortbewegen alsof niet het doel maar ook de reis aangenaam mag zijn. Ik wandel over de Wagenweg als ik word ingehaald door een meisje van ongeveer 11 jaar samen met haar moeder op de fiets. Beiden hetzelfde hoogblonde haar, het meisje heeft een paardenstaart, de moeder heeft een kapsel dat nonchalant lijkt maar in werkelijkheid een staaltje kappersknipkunst verraadt. In het voorbijgaan hoor ik de moeder tips geven over hoe ze straks deze route zal fietsen op weg naar het Sancta Maria. Op de achtergrond klinkt geroezemoes Even verderop zwenk ik af naar de Haarlemmerhout, waar al vroeg een drukte van belang heerst. Hardlopers, hondenbaasjes en veel wandelaars, sommigen al op leeftijd, andere weer wat jonger, maar iedereen geniet onbezorgd van deze frisse winterochtend. Met een grote bocht door de Hout kom ik aan bij het einddoel van vandaag, de fototentoonstelling Zilveren Camera naast de winkel van Jansje in de Grote Houtstraat. Op de achtergrond klinkt het geroezemoes van de lunchroom als geruststellend gebrom bij rauw vastgelegd leed. Een hond op de achterbank van een vluchtend stel. Oudere mensen die ingezwachteld elkaar vasthouden, met een afbeelding van een vredesduif op de achtergrond. De Afghaanse Khalil, een jongen van 11 jaar, kijkt de toeschouwer onbewogen aan, een litteken is zichtbaar ter hoogte van zijn rechterheup. Hij is geopereerd; zijn nier is verkocht om meel en olie te kopen voor het gezin. Ik hoop maar dat hij fatsoenlijk verdoving en verzorging heeft ontvangen. Normaal gesproken blader ik een krant door en kijk weg bij akelige beelden. Een doodnormale menselijke reflex. Sneakers online bestellen Deze foto’s zijn de winnaars van de Zilveren Camera uit 2022 en laten ons zien hoe anderen leven, vaak niet eens zover hier vandaan. Op een van de foto’s neemt een vrouw afscheid van haar man of zoon die naar het front in Oekraïne gaat, we zijn een man met een rugzakje met de opdruk xianun, een kleding- en schoenenmerk uit China. Ik stel me voor dat een paar weken geleden deze Oekraïner door zijn telefoon scrolde en een paar sneakers bestelde. Alle foto’s zijn zonder meer ontroerend en indrukwekkend. Mijn zondagse stemming verdiept zich tot intense dankbaarheid voor het rustige en veilige Haarlem. De fototentoonstelling Zilveren Camera 2022 is nog tot 25 februari te zien in De Gang, Grote Houtstraat 43 in Haarlem

Je vindt ze hoog in de kerk op gebrandschilderde ramen. Deze ramen zijn kleiner dan de andere ramen en vallen op door de landelijke tafereeltjes met eendjes, vissen en een ploegende boer. Rond 1880 werden de glaspanelen aangekocht door de Grote of St. Bavokerk, maar wie koopt zoiets en vooral waarom? De laatste vraag is het meest eenvoudig te beantwoorden, zegt de dienstdoende vrijwilliger van de Vrienden van de Bavo als we een rondje door de kerk lopen. In 1880 was de Bavo een kleine vierhonderd jaar oud, en toe aan grondig onderhoud. Er zijn toen meerdere gebrandschilderde ramen aangekocht, waaronder die van de Waerder Glazen. Een mooi staaltje van vroegtijdige recycling, omdat het glaswerk betrof uit de oude en in onbruik geraakte kerk in dorpje Waarden in Zuid-Holland. En wie kocht de ramen, vraag ik nieuwsgierig aan de rondleider ‘dat moet haast A.J. Enschedé zijn geweest’ een Haarlemse weldoener. Ik ken de naam Enschedé natuurlijk van de vroegere bankbiljettendrukkerij, maar dat hij bemoeienis had met de kerk was mij onbekend. Adriaan Justus Enschede was een typische 19-eeuwse ondernemer. Opgeleid als advocaat, maar na het overlijden van vader gaat hij aan de slag in het familiebedrijf Enschede, en maakt daar naam en faam als drukker van waardepapieren. Hij doet dat kennelijk zo goed dat de Koning Willem III hem de Gouden Leeuw van Nassau overhandigt. Daarnaast liefhebbert hij met oude geschriften, stoft oude lettertypes af en brengt de archieven van de gemeente Haarlem op orde. Onbetaald weliswaar, maar het feit dat hij naar eigen inzicht mocht regelen, was voor hem voldoende. Kennelijk deed hij zeer verdienstelijk werk want zijn wijze van archiveren werd een voorbeeld voor andere gemeenten. Zoals een tijdgenoot over hem schreef: ‘Enschedé stond zijn man overal, waar de belangen van kunst & wetenschap steun behoeft’. Hij helpt nog even jongere archivarissen om een belangenvereniging op te richten en raakt betrokken bij de restauratie van de Bavo. De gehele restauratie van de Bavo gaat zijn budget te boven maar hij vindt een sommetje om de gebrandschilderde ramen uit Waarden te kopen. Kijk de volgende keer in de kerk maar eens omhoog en bedenk dat een ondernemende Haarlemmer de gebrandschilderde ramen kocht. Zoals je kunt zien aan de prachtige illustratie zijn het absoluut geen lelijke eendjes!